தேரிக்காட்டு இலக்கியங்கள் - வாசிப்பு

இன வரலாறு அல்லது இனவரைவியல் எனத் தேடும் பொழுது அது எவ்வளவோ தொலைவுகள் இடம்பெயர்ந்திருக்கின்றன என்பதை வியப்பிற்கு பின்னே தொடர்ந்து பயணம் செய்ய இயலும். மக்கள் தான் வசித்த இடத்திலிருந்து காணா தொலைவு கடந்து வந்தாலும் அவர்கள் மறக்க மறுப்பது தன் மூத்தோர் பெயரையும் குலதெய்வ வழிபாட்டையும், அது கொடுக்கும் பிணப்பை நம்பிக்கையை எப்படி விட்டுவிட்டு நகர இயலும். தனிமனிதனுக்கு இவை தேவையற்றதாகக் கூடும் ஆனால் இனம் என்னும் குழுவிற்கு அதன் தேவை இருக்கிறது.

தேரிக்காட்டை பற்றி வாசிக்க எத்தனை வரிகள் கிடைத்தாலும் அது அமுதமாக உள் வாங்கப்படுகிறது. கீழப்பாவூரில் வசிக்கும் நாடார் சமூகத்து மக்களின் குலதெய்வங்கள் வசிக்குமிடம் தேரிக்குடியிருப்பு அது வரலாற்றின் தொற்று என்பதே முதற்காரணம். "தேரிக்காட்டு இலக்கியங்கள்" எனும் ஆய்வு நூலில் மக்கள் இடப்பெயர்ச்சி பற்றிய சிறு குறிப்பே முதல் கட்டுரையில் எஞ்சியுள்ளது ஆனால் இதில் அதிகமாக எதிர்பார்த்தது இதை பற்றிய முழு தகவலை அல்லது முடிந்தளவிலான விபரங்களை, அது இல்லை.

இரண்டாவது கட்டுரையில் திறனாய்வு செய்யப்பட்டிருக்கும் "பனையண்ணன்" நாவல் வாசிக்கப்படவேண்டிய நூல். கள்ளர்வெட்டு திருவிழாவின் வாய்மொழி கதையின் வழியாக நிகழ்வுகளை புரிந்துணரும் வரிகள் மிக முக்கியமானவை. வலங்கைமாலை புராணத்தினை பனையண்ணன் நாவல் வழியாக தொழில் மற்றும் சமூகங்களின் தோற்றங்களை அறிவதை விடுத்து விவிலியத்தை நாடிச் சென்றது ஏன் என கேள்வி எழுப்பப்படுகிறது. கால்டுவெல்லின் வரலாற்றை எழுதியிருப்பவர்கள் பெரிதாக ஆய்வு செய்ததாக தெரியவில்லை, மிக முக்கியமாக பஞ்சத்தில் உதவினார்கள் கிறுத்துவ பாதிரியார்கள் என்றால் பஞ்சம் உருவானதனை பின்னணியோடு கூறக் கடமை உள்ளதாக எண்ணவேண்டி உள்ளது. ஆனால் சிலச்சில குறிப்புகளை மட்டுமே அடுக்கிச் செல்கிறார் கட்டுரையாளர். இதன் தொடர்ச்சியாக பஞ்சத்தின் வரலாற்றை அறியவேண்டியது அவசியம்.

ஜி.யு.போப் பற்றிய கட்டுரையும் பல தகவல்களை உள்ளடக்கியிருக்கிறது. தாமரை செந்தூர்பாண்டி மற்றும் நெல்லை கவிநேசன் எனும் இருவரை தேரிக்காட்டு படைப்பாளிகளாக முன்னிருத்தி அவர்களுடைய படைப்புகளை விமர்சன கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார்கள். இன்னும் எழுதியிருக்கலாம் விமர்சித்திருக்கலாம்.