எழுத்தாளர், தமிழ்ச் சிறுகதையின் நாயகன் புதுமைப்பித்தன் அவர்களின் பிறந்தநாள் நாளை.
அவரை வாசித்த எனக்கு எழுதத் தோன்றியதை எழுதினேன், இன்று வரையத்தோன்றியது வரைந்து பார்த்தேன்.
புதுமைப்பித்தனின் சாமியாரும் குழந்தையும் சீடையும் என்ற சிறுகதைத் தொகுப்பு, விகடன் வெளியீட்டில் வந்தது. அவர் சிறுகதை எழுத ஆரம்பித்தால் ஒரே மூச்சில் எழுதி முடித்துவிடுவார் என்று படித்திருக்கிறேன். இந்த தொகுப்பில் துன்பக்கேணி எனும் அவரது சிறந்த கதையொன்று இருக்கிறது.
அவர் எனக்கு அறிமுகமானது துன்பக்கேணி கதைத் தலைப்பின் மூலம்தான், நான் கதைகள் வாசிக்க ஆரம்பித்த போது சுஜாத்தாவைத் தவிர வேறு எந்த எழுத்தாளரையும் அறிந்திராமல் இருந்தேன். ஒரு தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சியின் மூலம் அறிமுகம் ஆனவர்தான் புதுமைப்பித்தன்.
ஒவ்வொரு கதையும் ஒவ்வொரு தளத்தை முன்னிருத்துகிறது, திருநெல்வேலிக்காரர் எனத் தெரிந்தபிறகு கூடுதல் மகிழ்ச்சி.
துன்பக்கேணி என்ற வார்த்தை அல்லது தலைப்பு அறிமுகமானதிலிருந்து சரியாக ஒருவருடத்திற்கு பிறகுதான் அந்த கதையை அண்ணா நூலகத்தில் வாசிக்கும் வாய்ப்பு கிட்டியது. அவரது எழுத்தின் வேகத்துக்கு ஈடுகொடுக்க முடியாமல் , கதையின் ஆரம்பத்தில் கிராமத்தின் நில வர்ணணை அமையும்போது தடுமாற்றம் ஏற்பட்டது உண்மை. கதையின் போக்கு இலங்கையின் தேயிலைத் தோட்டத்திற்கு வேலைக்குச்சென்ற தமிழக மக்களின் வாழ்வியல் துன்பங்களில் நகரும் போது ஏற்பட்ட வலியும், அவர்களின் மாறாத தொடரும் நிலையும் மனதை பிசைந்தது.
கதை வாசிப்பின் இடை இடையே பரதேசி படக்காட்சிகள் ஒத்திருந்ததை உணரமுடிந்தது. படக்குழுவினர் இந்தக் கதையை வாசித்திருக்க கூடும்.
இரண்டாவது முறை வாசிக்கும் பொழுதில் அதிக சிக்கல் இல்லாமல் இருந்தாலும், இருந்தது. அவரது பெரும்பாலான கதைகளில் இதை உணரமுடிந்தது, என்னளவில்.
இன்று காஞ்சனை என்ற கதையை இரண்டாவது முறையாக வாசித்தேன், காஞ்சனை தொண்டையில் சிக்கிக் கொண்டிருக்கும் போதுதான் இதை எழுதினேன். அளவான கேலி, மன ஓட்டம், இருட்டில் தொலைந்துபோகத் துடிக்கும் மனதோடு, எழுத்தாளனின் பிழைப்புவாதம், தற்புகழ்ச்சி அத்தனையையும் பேசுகிறார். தன் மனைவி சோரம் போகிறாள் என்ற மனக்கஷ்டத்தை யாரிடம் சொல்வது என்ற ஏக்கம், மனைவியை காப்பாற்ற வெளிப்படுத்தும் மனோபாவம். இத்தோடு சரித்திர சாசனங்கள் என்ற ஆங்கிலப் புத்தகம் வாசிக்கும் போது திகில் ஏற்படுத்துகிறார்.
இந்த ஆம்பிளைகளே இப்படித்தான் என்று அவரது மனைவி கூறுவதற்கு, என்ன பதில் சொல்ல என்று முடிக்கிறார் கதையை.
கதையில் புதுமையை கற்றுக்கொள்ள புதுமைப்பித்தனை நாடலாம்.
அவளின் அதிகாலைக் கனவில்
அவரோடு பேசியதாகக் கூறினாள்
எப்படிச் சொல்வேன்
என் நள்ளிரவுக் கனவிலேயே
அவர் இறந்துவிட்டதை
நன்றி மலைகள்.காம் ஜூலை 15
எனது நண்பன் ஒரு கேள்வி கேட்டுவிட்டு பதில் சொல்லுங்கடா நொண்ணைகளா எனக்கேட்டான். சரியெனப்பட்டதை உணர்ச்சிவசத்தில் எழுதி அவனுக்கு அனுப்பிவிட்டேன்.
அடேய் புலிகேசி !! நானும் நீயும் ஏனைய நம் நண்பர்களும் இரண்டாம் வகுப்பிலிருந்து ஆங்கிலத்தில் எல்லாத்தையும் கற்று வந்து, இப்போது பேச முடியவில்லை, விக்குகிறது என்று விழி பிதுங்குவதற்கு காரணம் என்ன, ஆங்கிலத்தை அறிவாளி மொழியாக உன் மீதும் அப்படி நினைப்பவர்கள் மீதும் அவிழ்க்க முடியாத கயிறு போட்டு கட்டியிருக்கிறார்கள்.
அதை அவிழ்ப்பதற்கு நீ முதலில் தமிழை உன் தாய் மொழியை தெளிவாக கற்று அறிய வேண்டும். உன் தாய் மொழியும் அதன் வரலாறும் உனக்கு அதன் மீதுள்ள தெளிவின்மையும்தான், நீ பிற மொழி வாயிலாக கல்வி பயில வேண்டுமென நினைக்கச் செய்கிறது.
ஏன் ஆங்கிலம்? சஸ்கிருதம், பிரெஞ்ச், இத்தாலி , ஹிந்தி, உருது, இன்னும் ஏனைய இந்திய மொழிகளே நூற்று கணக்கில் இருக்கிறது அதுவெல்லாம் இல்லாமல் ஏன் ஆங்கிலத்தில் கொண்டு உன் நாக்கை (இந்த இடத்தில் ஒரு கெட்ட வார்த்தை எழுத நினைத்தேன் ஆனால் வேண்டாம் ) நனைக்கப் பார்க்கிறாய். ஏனென்றால் அது ஒரு உலக சந்தைக்கான மொழி, அதில் படித்தால் உன் மகனோ, மகளோ அதிக விலைக்கு பன்னாட்டு நிறுவனத்தில் விலை போவார்கள். நீ இன்னும் பல லட்சங்கள் செலவழித்து உன் மகளுக்கு வரதட்சணை கொடுக்கவோ, அல்லது உன் மகனுக்கு வரதட்சணை வாங்கவோ முடியும்.
மேலும் முழுமையாக ஆங்கிலத்தில் கல்வி அறிவை புகட்டும் அளவுக்கு இங்கு ஆசிரியர்கள் இருக்கிறார்கள் என்று நினைக்கிறாயா நண்பா?
எனக்கு இன்னும் நினைவிருக்கிறது, நாம் அனைவரும் ஏழாம் வகுப்பு படிக்கும் போது ஒருவர்கூட பிழை இல்லாமல் ABCD கூறவில்லை, முதல் மதிப்பெண் மாணவியும் சரி, மாணவனும் சரி.
புத்தகங்களை மனப்பாடம் செய்து மாணவர்களையும் மனப்பாடம் செய்ய செய்து, அவர்களை ஒன்றும் தெரியாத நிலையில் தான் வெளியே அனுப்பி விடுவார்கள். அப்படியே உன் குழந்தை ஆங்கிலம் தெளிவாக பேசினாலும், அது இந்த நகரத்தில் பீ பி ஓ வேலை தான் பார்க்கும், விஞ்ஞானி ஆகாது ஏன் என்றால் நீ ஆக விடமாட்டாய், சம்பாதிக்க சொல்வாய் , வீடு கட்ட சொல்வாய், திருமணம் செய்யச் சொல்வாய், வரதட்சணை வாங்க சொல்வாய், அவன் மகனையும் ஆங்கிலப் பள்ளியில் சேர்க்கச் சொல்வாய்..
முதலில் மொழி என்பது தகவலை பரிமாறிக் கொள்வதற்கான ஒரு ஊடகம் என்பதை புரிந்து கொள். அது உனக்கு அறிவைக் கொடுக்காது, அது சார்ந்து நீதான் அறிவை கற்றுக் கொள்ளவேண்டும்.
உனக்கும் எனக்கும் கல்வி கொடுத்திருக்கிறார்கள், நாம் முதல் தலை முறை, நமக்கானது அவ்வளவு தான். நீ கற்றுக் கொள் எது சரி எது தவறென்பதை, இனி உனக்கு தெரிந்ததையும் அறிந்ததையும் நீ தான் உன் குழந்தைக்கு கற்றுக் கொடுக்க வேண்டும்.
இல்லை ஆங்கிலத்தில்தான் படிக்கச் சொல்வேன், அதுதான் உன் விருப்பம் என்றால்.
விவாதிக்க தயார் .... இன்னும் பேசுவோம் தெளிவு பெறுவோம் மொழிக்கும் அறிவுக்குமான இடைவெளியை...
போதுமா நண்பா இந்த நொண்ணையின் பதில்....
